งานวิจัย

ณัฐรินทร์ แซ่จุง, สุวิมล อุดมพิริยะศักย์

มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา

2555

ว.371.914 ณ113ก

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 2 ประการ คือ 1) เพื่อศึกษาลักษณะปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียนในระดับประถมศึกษา และ 2) เพื่อศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียนในระดับประถมศึกษา กลุ่มตัวอย่างในการวิจัยครั้งนี้เป็นนักเรียนระดับประถมศึกษาปีที่ 1-3 โรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา และผู้ปกครองจำนวน 203 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) ชุดแบบทดสอบการออกเสียงพูด 2) แบบทดสอบการศึกษาปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียน และ 3) แบบสัมภาษณ์ความคิดเห็นของผู้ปกครองต่อปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียน สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติไคสแคว์ (Chi-square) ส่วนข้อมูลที่ได้จากการสัมภาษณ์ใช้การวิเคราะห์เชิงเนื้อหา (Content analysis) ผลการวิจัยสรุป ดังนี้ 1. นักเรียนกลุ่มตัวอย่างมีปัญหาการพูดไม่ชัดประมาณร้อยละ 10 โดยมีนักเรียนที่ออกเสียง (Omissions) และการออกเสียงเพี้ยน (Distortions) ตามลำดับ 2. ความสัมพันธ์ภายในครอบครัวโดยรวมไม่มีอิทธิพลต่อปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียน แต่เมื่อพิจารณาความสัมพันธ์ในครอบครัวเป็นรายด้าน พบว่า สถานภาพทางครอบครัวที่มีการหย่าร้างและลักษณะการเลี้ยงดูที่แตกต่างกันกลับเป็นปัจจัยสำคัญที่ส่งผลต่อปัญหาการพูดไม่ชัดอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 นอกจากนั้นแล้ว บทบาทของพ่อแม่ยังมีความสัมพันธ์กับปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียนอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 อีกด้วย

(คลิกที่ชื่อเอกสารเพื่ออ่าน) 

การศึกษาปัญหาการพูดไม่ชัดของนักเรียนระดับประถมศึกษาโรงเรียนสาธิต มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา จังหวัดสงขลา