งานวิจัย

สมชาย สัมปชาโน, และคณะผู้วิจัย

มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา

2561

ว.153.85 ส16ร

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบปัจจัยที่สร้างแรงจูงใจในการพัฒนาตนเองด้านการ
ทำวิจัยของบุคลากรสายวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคลและปัจจัยด้านการ
วิจัย โดยศึกษาความสัมพันธ์ของปัจจัยด้านการวิจัยกับแรงจูงในการพัฒนาตนเองด้านการทำวิจัย กลุ่มตัวอย่าง
คือบุคลากรสายวิชาการที่ปฏิบัติงานต้านการสอนในมหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา จำนวน 231 คน ได้มาโดย
การสุ่มตัวอย่างง่าย ใครื่องมือการวิจัย คือ แบบสอบถาม ได้ผ่านการหาความตรงตามเนื้อหาและค่าความเที่ยง
ของแบบสอบถามเท่ากับ 0.87 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบียงเบนมาตรฐาน
สถิติทดสอบ t-test F-test LSDและ Chi-Square
ผลการวิจัยพบว่า 1) แรงจูงใจในการพัฒนาตนเองต้านการทำวิจัยของบุคลากรสายวิชาการ
ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่าเพศ อายุ ตำแหน่งทางวิชาการและ
ประสบการณ์การทำงานที่ต่างกันมีแรงจูงใจในการพัฒนาตนเองต้านการทำวิจัยไม่แตกต่างกัน ส่วนรายได้
ระดับการศึกษา สถานภาพสมรส และหน่วยงานที่ปฏิบัติงาน ที่แตกต่างกันมีแรงจูงใจในการพัฒนาตนเองด้าน
วิจัยแตกต่างกันและ 2) ปัจยด้านการวิจัย พบว่า แหล่งนคว้าข้อมูล และระยะเวลาสำหรับการทำ
วิจัยมีความสัมพันธ์ทางลบกับแรงจงใจในการพัฒนาตนเองด้านการทำวิยของบุคลากรสายวิชาการใน
มหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลาอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p<.05)

(คลิกที่ชื่อเอกสารเพื่ออ่าน) 

แรงจูงใจในการพัฒนาตนเองด้านการวิจัยของบุคลากรสายวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา